ملـیکه‌ای که سماوات در پنـاهـش بود            هزار مرثیه در عمق هر نگاهش بود

قـیـام کـرد علیه خـزان چو ابـر بهـار            و قطره قطرۀ چشم ترش سپاهش بود

چـقـدر از پی بـابـا دویـده بود آن شب            و دست و پای پر از آبله گواهش بود

در آسـمـانِ شـبِ بـی‌نـهـایـتِ غـربـت            خسوف، تعزیه‌گردان روی ماهش بود

و با ملائکه می‌خـواست پـر کـشد اما            نمی‌گذاشت نسـیمی که سدّ راهش بود

خرابه محفل پروانه بود و گل آن شب            گلی که دامن پـروانه قـتـلگـاهـش بود